Որպես մատուռի հիմնական մի սյուն
Վեր հառնեցիր դու կավե կողոսկրից,
Արծաթ վարսերով, լուսե պսակով
Դարձար թե՛ ուղեկից, թե՛ միս ու արյուն:
Ինչպես Վեներան սիրո բաց ծովում
Սփռեցիր կրքեր աշխարհի չորս դին:
Անզուսպ ու խելառ հաճույքի բովում
Ապականվեցիր, ո՜վ դու անմիտ կին:
Ոգով Սադայելի ու սառնությամբ Նեռի
Երկնային դրախտը դարձրիր Տարտարոս,
Մինչդեռ քեզ տրված եզակի <<զենքով>>
Այն պիտի լիներ անմահության փարոս:
Բայց... Բա՛վ է:
Մի՞թե հավերժ պիտի խարխափես
Հորձանուտներում հրի ու բոցի,
Մի՞թե թույլ պիտի տաս
Որ քեզ տիրի շունչը խավարի:
Այդ ե՞րբ, ինչպե՞ս, ի՞նչ առեղծվածով
Տիրացան սրտիդ գաղտնի խորշերին:
Սակարկեցիր անգամ հոգիդ կանացի՝
Վեհագույն նշույլը մարդկային կյանքի:
Սթափվի՛ր, քանի դեռ ժամանակ ունես
Բարեհաճ Տերը կգթա և քեզ
Ու քո նազանքով, կանացիությամբ հեզ
Մայրանալու բերկրանք դու կվայելես:
Եվ անգամ գուցե լինեն Դանթեներ,
Որ մոռանալով անձը սեփական
Կանցնեն դժոխքի ոլորաններով,
Որ արժան լինեն սիրուդ պատվական:
Այո՛, սթափվի՛ր, դու չես ուշացել
Թոթափի՛ր բարքերի լուծը անվայել,
Պատռի՛ր շղարշը ստի, կեղծիքի
Որն անգթորեն կյանքն է պարուրել:
Եվ քանի՜, քանի՜ ուրախ գարուններ
Արև ժպիտով պիտ դիմավորես,
Եվ դեռ քանի՜ երջանիկ կյանքեր
Վերածնված աշխարհին պիտի պարգևես:
0 коммент.:
Отправить комментарий