Երբ հուշերով լեցուն գինու գավաթը մոտեցնես հաճույքից թրթռացող, բայց պաղ շուրթերիդ, և նրա համն ատելի թվա այս տողերից ավելի, իմացիր` պարտվել ես:
Երբ
գոռոզ վարդը
գլուխ խոնարհի
ձեռքերիդ` հասկանալով,
որ լոկ
պարտականություն է
դարձել քեզ
համար, չհապաղես
դեն նետել
այն . նրա
վիրավորված փուշը
կարող է
առավել ցասումնալից
լինել, քան
վրեժից այրվող
կնոջ սիրտը:
Երբ
խնջույքի սեղանին
յուրաքանչյուր ոք
քեզ տհաճ
թվա, հիշի՛ր`
քո միակ
սրտակիցը ե՛ս
եմ եղել,
թեպետ օտարանալիս
ամենևին էլ
ժլատ չգտնվեցիր:
Երբ
ուժասպառ եղած
արցունքներդ թունավոր
նետի պես
այրեն այտերդ,
այդժամ ես
կցնծամ. գուցե
վերջապես զգաս
գարեջրի փրփուրներից
ոչնչով չտարբերվող
խոսքերիդ ազդեցության
ողորմելիությունը:
Իսկ
երբ անձրևի
հնչյունները դադարեն
մեղեդային լինել
ու ի
զարմանս քեզ
մրսես նրա
հեքիաթային գրկում,
զղջա՛, քանզի
այսուհետ արևն
անգամ չի
ջերմացնի քեզ:
Ու
երբ խորանի
առջև կանգնած
լեզուդ կարկամի
և քեզ
լիովին դատարկված
զգաս, չփորձես
Աստծո տանն
իմ անունն
արտաբերել` որպես
վերջին հույս....
չափազանց ուշ
է «մենք»-ի
համար: Այժմ
ողջ էությամբ
լցված եմ
միայն սեփական «ես»-ով:
0 коммент.:
Отправить комментарий